De gedachte van de afsluiting van mijn vorige column is waarschijnlijk niemand echt opgevallen. “Op naar de volgende uitdaging”, zei ik. Op dat moment had ik net ja gezegd tegen een baan. Ja, een baan. Helemaal niet naar op zoek maar dat komt dan gewoon op je pad.
Twintig jaar geleden overkwam me dat ook. Ik werkte al jaren als freelance presentator voor BNR. We hadden net de etherfrequentie binnengesleept dus er kon eindelijk verder gebouwd worden. Daardoor was er ook ruimte om het management uit te breiden en daar stapte ik dus in. BNR voelde als vertrouwd, ik kende iedereen en er lag een mooie uitdaging om het station verder te professionaliseren. Ik wist toen al dat het tijdelijk zou zijn en dat bleek in 2010 toen ik weer verder ging als ondernemer. Deskundigen zeggen altijd dat het gezond is om elke zeven tot tien jaar weer wat anders te gaan doen.
Mijn leven als ondernemer de laatste 14 (!) jaar ging eigenlijk best goed. Een mooie combinatie van nieuwslezen en eindredactie bij het ANP als vaste basis, met daarnaast opdrachten als dagvoorzitter, spreker en trouwambtenaar. Prima toch? Ja maar toch miste ik iets. Dat advies van die deskundigen om toch weer wat anders te gaan doen. Het kabbelde wellicht allemaal iets teveel.
Begin juni opeens een vacature voor een chef bij het radionieuws. Iemand die de afdeling naar een volgend professioneel niveau kan leiden, iemand die verstand van zaken heeft, iemand die er ook vooral zin in heeft om die toppers daar te mogen aansturen. Zonder dat iemand het weet gaan mijn brief en cv naar de hoofdredactie. Drie weken later heb ik een baan. Omdat het ANP voelt als vertrouwd, ik iedereen daar ken en er dus een uitdaging ligt om de radiotak verder te professionaliseren.
Vier dagen overigens, met daarnaast zo nu en dan nog een huwelijk en opdrachten als dagvoorzitter. Een soort werkondernemer dus, of een ondernemende werknemer. Heerlijk om die passie ook binnen het ANP te mogen gebruiken.
Ben benieuwd hoe lang ik dit ga doen.
Comments are closed.