Een week geleden vierden we dat BNR Nieuwsradio 20 jaar bestaat. Wie had dat gedacht op 21 september 1998. Een week later begon ik bij BNR. Michiel Bicker Caarten belde me. Of ik zin had om te komen presenteren bij Business Nieuws Radio 1395 AM. Een middengolfzender. Ik was in eerste instantie niet enthousiast. Bij het ANP las ik het radionieuws voor veel commerciële zenders op de FM, dus over middengolf wilde ik wel even nadenken. Hoe hij aan mijn naam kwam, vroeg ik. Van Ron Bisschop, zei Michiel.
In de studio aan de Vondelstraat (eigenlijk een studentenhuis) vroeg Michiel of ik wist wat een aandeel was. Ook wilde hij weten of ik de naam van de voorzitter van de FED kon noemen. Greenspan was het toen. Vrij lang duurde het gesprek niet, of ik meteen twee dagen later wilde komen presenteren. Een 20-20 format, zoals ze dat ook in de VS deden. Ik twijfelde, maar zei toch ja. Als freelancer. Het voelde een beetje als een spannende date die wellicht iets moois zou kunnen opleveren. Ik was net afgestudeerd en deed het gewoon.
Er waren twee shifts voor de presentatoren. De ochtend en de avond. Je kreeg op het laatste moment een draaiboek dat uit de printer rolde en dat mocht je voorlezen. Redacteur Thijs Wolters wilde altijd het allerlaatste nieuws nog in het draaiboek verwerken, en terecht natuurlijk. Maar omdat de redactie op de eerste verdieping zat en de studio beneden moest je goed uitkijken dat je niet viel op de trap als er net even te laat op de printknop was gedrukt. Meestal ging het goed.
Bas van Werven ging er paar maanden uit om het Rode Mannetje te presteren op tv. Ik mocht hem die tijd vervangen zodat ik zelf ook goed kon ervaren hoe het was om dit fulltime te doen. In die tijd leerde ik iedereen nog beter kennen en voelde mezelf thuis tussen alle pioniers. Ik noem er een paar. Ron, Thijs, Jaap, Julius, Bianca, Skezz, Basje B., Branco, Renzo, Marjan, Stanley. Ja, Stanley. Die stond in de keuken met zijn grote handen onze boterhammen te smeren en te pletten. En als je te vroeg in de keuken kwam dan werd je met het nodige verbale geweld tegengehouden. “Uit me keuken”. Een lieverd was het.
Het radioformat was simpel. 20 minuten nieuws, nieuws en nieuws. Met de actuele standen op de beurzen. En als je te snel had gelezen bleef er tijd over en begon je gewoon opnieuw. Later maakten we daar een restbak voor. Als we niet wisten hoe we een bepaalde bedrijfsnaam moesten uitspreken als presentator, dan belden we het bedrijf gewoon. De telefoniste nam op, zei de bedrijfsnaam en wij bedankten en wensten de dame (want dat was het meestal) nog een fijne dag.
Sales was er ook al. Janine en Peter. Omdat ik radiocommercials insprak vroeg sales of ik dat ook voor hen wilde doen. Graag zelfs, alleen kon ik natuurlijk niet als presentator te horen zijn en als stem van een commercial op dezelfde zender. Ik gaf aan wel iemand te weten die het dan zou kunnen inspreken, mijn goede vriend Jeroen Tjepkema. Wat dat dan moest kosten, vroeg Peter. Ik zei 200 gulden. Prima, zei Peter. Tjep vroeg wat hij verdiende met het inspreken van die spot. 175, zei ik. Prima, zei Tjep. Dat is handel, dacht ik. Later huurde ik ook de bekende nieuwslezer Arend Langenberg in.
Sales nam me ook mee naar klanten en zo maakten we meer spots in een geïmproviseerde productiestudio op de zolder van de Vondelstraat. Ik zie nog die blikken van de directies van niet de minste bedrijven die ons studentenhuis binnenkwamen. Tussen de muizen, computerdraden en jonge ambitieuze redacteuren door, proefden ze de goede sfeer en het harde werken dat ze tevreden stemden. Hier werd wellicht geschiedenis geschreven. Wij wisten dat nog niet. Het was een onzekere tijd, er was geen geld en toch moesten we iets maken. Dat wakkerde onze creativiteit en doorzettingsvermogen aan.
In 2003 gebeurde het. BNR had een etherfrequentie gekocht en we konden verder! Ik liet een traan en realiseerde me dat dit bedrijf mijn hart gestolen had. Dit kon niet meer stuk.
In 2003 vertrok ook het hoofd techniek en Michiel zocht een opvolger. Als presentator kon ik het goed vinden met de ploeg die de hele operatie van BNR runde, dus vanuit hen kwam ook de spontane opmerking: waarom neem je niet gewoon Knook. Michiel had meer plannen. Zo moest er een nieuwsredactie voor de nacht worden opgetuigd, was het de bedoeling om de vormgeving op te frissen en was er behoefte aan verder professionaliseren van de commercialproducties. Ik stelde voor om als hoofd productie in dienst te treden en verantwoordelijk te zijn voor de operations van BNR. Zo gezegd zo gedaan. Opeens had ik een baan.
Verstand van techniek had ik nog niet. Dat was een voordeel want zo kon ik als buitenstander de processen kritisch tegen het licht houden zonder enige voorkennis. Ik volgde een spoedcursus radiotechniek en trok Patrick Borst aan. Die had op dat moment ook een aanbieding van 538 liggen, maar ik ging er net even boven zitten. Nu werkt hij alsnog bij 538. Patrick had kennis en handjes. Goud voor dat moment. Hij bouwde het hoerenhok (rode tapijten op de muren van deze studio voor demping) om tot nieuwsleescel, want we hadden nachtbulletins verkocht aan 538. Dat bracht het ANP op een idee en een jaar later deden zij dat ook.
Door de zekerheid van de frequentie was BNR gaan samenwerken met het FD en was ik intussen station manager geworden. Ik bleef presenteren als het nodig was en had enige tijd ook een eigen programma over huizen en wonen met als titel Luchtkastelen.
BNR groeide verder, ook in formele zin want we kregen zaken als functioneringsgesprekken en we moesten onze begrotingen langs veel meer schijven laten gaan. Intussen waren sommige pioniers ook weer vertrokken. Als je ging kreeg je een prachtig fotoalbum van Monique met van iedereen een persoonlijke boodschap.
Het werd een echt bedrijf. Ook qua locatie want de Vondelsstraat werd 19 december 2004 ingeruild voor de oude Renaultgarage aan het Prins Bernardplein. Een verhuizing van een compleet radiostation, dat had ik nog niet meegemaakt. Er is toen 24 uur achter elkaar doorgewerkt. Ik zou het zo weer doen.
En toen ging hij weg. De man met wie ik kon lezen en schrijven, die ik tot op het bot vertrouwde, die mij alle vrijheid gaf, die mij kans na kans bood, met wie ik kon lachen en huilen, die ging weg. Michiel had zijn kindje groot gebracht en vertrok. Het voelde als een verlies, maar het bracht me ook nieuwe kansen binnen BNR.
Door het goede contact met sales ontstonden er nieuwe programma-concepten en ging BNR meer naar buiten toe. De events waren geboren. Het bracht me in Kopenhagen, New York, Vancouver en vele nieuwe plekken in Nederland. Naast station manager was ik senior manager projects en events geworden, weer iets nieuws.
De vele reizen waren prachtig en goed voor mijn flying blue punten, maar ik voelde toch dat ik niet lang meer zou blijven. BNR was volwassen geworden en misschien snapte ik nu waarom Michiel ook was vertrokken. Aan het begin van de crisis besloot ik mijn goede baan op te zeggen en als ondernemer en nieuwslezer bij het ANP verder te gaan. Een besluit waar ik nooit spijt van heb gehad. Vorige week was het feest van 20 jaar BNR. Het was mooi. Wie volgt?
Comments are closed.